ქუთაისიპოსტი

"კატო მიქელაძის სკოლის" შაბათის სემინარები "საქართველოში ქალთა კეთილდღეობის პოლიტიკების საჭიროებასა და პერსპექტივების მიმოხილვას დაეთმო.

მომხსენებელმა სოციალური პოლიტიკის მკვლევარმა ალექსანდრა აროშვილი საუბრის დასაწყისში შეეხო კეთილდღეობის სახელმწიფოს რამდენიმე მოდელს, რომელიც დღევანდელ მსოფლიოში მუშაობს.

ანგლო- საქსური მოდელი. რომელსაც მიზნობირვი პროგრამები გააჩნია და ამიტომ ყველასთვის არაა ეს სიკეთეები.

კონტინენტურ ევროპაში ტრადიციული მოდელი მუშაობს, სადაც ადამიანების კეთილდღეობა მიბმულია მათ დასაქმებაზე. ანუ იგი იმ შემთხვევაში არის დაზღვეული სხვადასხვა სოციალური საფრთეებისგან თუკი დასქმებულია.

და სკანდინავიური მოდელი, სადაც მოქალაქეობრივი სტატუსით განისაზღვრება ყველა სერვისი და სოციალური სიკეთე.

გასული საუკუნის 70 იან წლებში დასავლეთში პოლიტიკურ სისტმებში მოხმდარ ცვლილებებზე ისაუბრა, რაც კეთილდღეობის სისტემებში სოციალური პოლიტიკების შემცირებით აისახა, რამაც მანამდე არსებული სოციალური სტაბილურობა მნიშვნელოვანწილად შეარყია.

"ქალთა კეთილდღეობის პოლიტიკებისა და სოციალური სერვისების დიდი ნაწილი ვეღარ პასუხობდა ინდუსტრიული წესრიგისათვის დამახასიათებელ საჭიროებებს, და შესაბამისად, საბოლოოდ გაუცხოვდა ქალთა ახალი ცხოვრების წესისაგან, რომლისთვისაც უფრო და უფრო მეტად დამახასიათებელი გახდა დროებითი, პრეკარიატული და არასტაბილური სამუშაო ადგილები, მიგრაცია, მარტოხელა დედობა, ახალი ტიპის შინამეურნეობების წარმოშობა და სხვა, რამაც ახალი ბრძოლები წარმოშვა, რომლებსაც აღიარების პოლიტიკების სახელით ვიცნობთ", აღნიშნა ალექსანდრა აროშვილმა.

ამ პოლიტიკებმა ქალთა დღის წესრიგი საბოლოოდ გააუცხოვა სოციალური საჭიროებებისაგან, რამაც კიდევ უფრო გააღრმავა ქალთა ემანსიპატორული მოძრაობების კრიზისი.

პოსტ საბჭოთა საქართველო მოგვიანებით დაეწია ამ ტალღას. თანაც ამ პროცესებს კონტექსტი განსხვავებული დახვდა, მიუხედავად ამისა პირდაპირ გადმოღეს შაბლონები და დასავლური პრაქტიკები. 70 იანების სული კვლავ აღორძინდა აღიარების პოლიტიკის წინწამოწევით,„ ამის ბუმია ჩვენთან“, - აღნიშნა ალექსანდრა აროშვილმა. 
თუმცა ეს პრაქტიკები რამდენად ადეკვატურია დღევანდელობასთან ცალკე განსჯის საკითხია. აღინიშნა შეხვედრაზე.

მომხსენებელი ქალთა მოძრაობის ხარვეზებს შეეხო, სადაც, მაგალითად,  გარკვეული ფენები სრულიად იგნორირებულია და არ წაროაოდგენენ სამიზნე აუდიტორიას.. "მაგალითად, ბებოების თაობა გამორიცხულია იმ ფემინისტური პროექტებისგან, რაც ფემინისტებს სურთ. ამიტომ გასარკვევია ეს ემანსიპატორული პოლიტიკაა თუ საერთაშირისო პრაქტიკის ზედაპირული გაგრძელება? იგი წინააღმდეგობაშია არა სისტემასთან, არამედ საზოგადოებრივ შრეებს შორის აჩენს გამთიშავ კედლებს", -აღნიშნა ალექსანდრა აროშვილმა.

საუკეთესო გზად დასახელდა ის პროცესები, როდესაც კეთილდღეობისთვის იბრძვიან სწორედ ქალები, არა როგორც სოციალური მოძრაობები არამედ - რეალურ პოლიტიკაში.„ პოლიტიკები რომელთაც თავად ქალები შეიმუშავებენ. ეს ცვლის პოლიტიკურ ხედვას“, - აღნიშნა აროშვილმა.

შეხვედრაზე ქალაქ   ბარსელონას ქალი მერის მაგალითი მოიყვანეს, რომელმაც დაუბრუნა პოლიტიკას სიცოცხლისუნარიანობა, რადგან სულ იყო ხალხთან, ხალხის ნაწილი იყო და ზუსტად იცნობდა ხალხის საჭიროებებს. ქალაქის მასშტაბით შეძლო ბევრი რამის შეცვლა. ასე რომ ქალებს შეუძლიათ მნშვნელოვანიდა სასიკეთო  ცვლილებების განხორციელება, აღინიშნა შეხვედრაზე.