ხონის ფსიქიკური ჯანმრთელობის ცენტრის პაციენტების მთავარი ნატვრა - ახლობლების მონახულება ხშირად აუხდენელ ოცნებად რჩება.
"ქუთაისიპოსტი“ უცვლელად გთავაზობთ ორი პაციენტის წერილს, რომლებმაც ბარათები, დღეს დედის დღესთან დაკავშირებით ოჯახში გააგზავნეს.
დედა, როგორ მინდა რომ გხედავდე. ანგელოზო დედა, ძალიან მენტარები და მინდევხარ. სულ შენზე ვტირი დედა და სულ შენზე ვდარდობ. როცა დედაზე სიმღერას ვისმენ, ყოველთვის შენზე ვტირივარ. მე უშენოდ ვერ გავძლებ დედა, შენ რომ ვერ გნახო და ვერ გიხილო. ჩემო ტკბილო დედა, ჩემო ლამაზო დედიკო, სულ შენზე ვფიქრობ და შენ მინდა მყავდე და ჩემთან ერთად იყვე.
დედა, ამ წერილს რომ გიგზავნი, ტირილი მეწყება. დღე და ღამე სულ შენზე ვტირივარ და ვდარდობ. უფალმა დაგიფაროს და დაგლოცოს. ჩემო ანგელოზო დედა, არ დაგავიწყდე და აღდგომას ჩამოდი და ჩემი ძმა ზურიკო მანანხე.
აბა შენ იცი დედა. გკოცნი. მაგრად.
შენი თათია.
"მონატრებული სალამი ჩემს საყვარელ დედას!
დედა, როგორ ხარ?
იმედი მაქვს, კარგად იქნები და ღმერთმა კარგად გამყოფოს. მენატრები ძალიან. მე რომ სახლში ვიყო, შენი მოვლის გარდა, არაფერს გავაკეთებდი, რადგან შენ დაუძლურდი და ვეღარ დაიარები.
დედა, შენ რა გგონია განა არ მახსოვს, სანამ შეგეძლო საიარული,
განსაცდელშიც კი არ მტოვებდი. ხონის ფსიქიატრიულში მაკითხავდი,
კვირაში ორჯერ იმდენი პროდუქტებით და ახალ-ახალი ტანსაცმელებით. ახლა
კი უპატრონოდ ვგრძნობ თავს. მომაკლდა დედი შენი ხელები. შენი
მონატრებით, ლექსი დავწერე და გიძღვნი შენ.
დილის ხუთი საათია
გამეღვიძა მე და
მე პირველი სიტყვა ის ვთქვი
მომენატრე დედა.
შენ რა იცი, ჩემო დედა
გულში სევდა რამდენია
ჩუმად ჩემთვის მიტირია
ცრემლიც ბევრი დამდენია
საცოდავო ჩემო დედი
ბევრი ტანჯვა შენც გქონია
ღმერთმა ასე რად ინება
ცრემლი რატომ გვადენია".
მასალის გამოყენების პირობები