დაწერ და ჰემინგუეი აგიწევს ყურს, ან სულაც სელინჯერი, იცი რას მიზამს?

- ყველაზე ცივ ზამთარში, უკუნ სიბნელეში, ცენტრალურ პარკში დამაბამს, ახლა რომ მაინც გაიგოს რა ემართებათ კვატებს.

შეიძლება ამერიკაში ცხოვრობდე და არ იცოდე ბოსტონელი კვატების სახელები?

თანაც თანმიმდევრობით და გამოთქმით, აი ასე: ჯეკ, კეკ, ლაკ, მაკ, ნეკ, ოუკ, პეკ და ქუაკ...

ედგარ ალან პო? ყოველი წლის 18 იანვარს, ბოსტონში გელოდება, საკრალურად რომ გაჩნდეს მის საფლავზე "მარტელის" კონიაკი და სამი ვარდი - მისთვის, ვირჯინიასათვის და დედისთვის.

ამერიკაზე არ უნდა დაწერო,
იგი უნდა გიყვარდეს!

იცოდე ლეგენდები პატარა ჩეროკ გოგონა ნაკალულაზე, უსიყვარულოდ გათხოვებას ჩანჩქერი რომ ამჯობინა;

ან ფიქრებით წარმოიდგინო როგორ გაბრახუნდებოდი 1912 წელს გაყინულ ნიაგარაზე;

ან იმავე წლის აპრილში როგორ შეგეშინდებოდა და გეტკინებოდა "ტიტანიკზე" დაღუპული შენი თანამოძმე ქართველები;

სოლომონ პატარაია ჩამოსულა გურიიდან ჰოლივუდს და გაუკვირვებია ამერიკა ერთნაირად ჯირითობით და ჩიჩილაკით, ამ ბუჩურტოტა სასწაულით;

როგორი ამაყი ხარ, რომ ხარ სულ რაღაც 56 კილოგრამის წონის, და ქვეყნისთვის, ამოდენა ამერიკისთვის მხრებით, საჩუქრად ჩამოგაქვს ბალეტი - ბალანჩინის ბალეტი.

ან კი, ზიხარ, სამი თვის განმავლობაში მზერას არ აწყვიტავ, აკვირდები ვაშინგტონის სკამზე ამოტვიფრულ მზეს და ვერ გაგირკვევია - ჩამავალია თუ ამომავალი, და იმ 4 ივლისს, აღმოაჩენ, რომ ამომავალი ყოფილა და მზის სხივებს მოყვები შენ - ამერიკა!

ამერიკაზე არ უნდა დაწერო, არა!